خبر کوتاه بود. بازیکنان تیم هندبال سپاهان که در سالن سیمرغ قائنات به مصاف جوانان این شهر رفتند، جنجال به پا کردند و داور بازی را کتک زدند که در نهایت نیروی انتظامی با اسپری فلفل به این ماجرا پایان داد. طبق ادعای سرمربی تیم هندبال طلای سرخ قائنات، تیم سپاهان به داوری معترض بوده و به جای اعتراض صحیح دست به جنجال در زمین، کتک زدن داور و فحاشی به مامور نیروی انتظامی زده است. موضوع فقط بازی و شکست و جنجال و دعوا نیست. موضوع بر سر عنوان «باشگاه» برای سپاهان است که از فوتبال تا هندبال تیم داری می کند.

کمتر پیش آمده در تیم فوتبال این باشگاه، حرکت غیرحرفه ای دیده شود. گویی در آن رشته همه می دانند چه باید بکنند و چه رفتاری باید داشته باشند. همه ما به مشکلات باشگاه داری در ایران واقف هستیم. متاسفانه باشگاه ها به دلیل تعدد مشکلات جاری نمی توانند برنامه های مناسبی از قبیل فرهنگ سازی، آموزش، گردهمایی ها و تحقیقات علمی را در رابطه با همه جوانب باشگاه داری از قبیل هواداران خود به طور شایسته انجام دهند. اما چرا بازیکنان نباید در چرخه فرهنگ سازی قرار گیرند؟ سال هاست انتقاد می شود که وجود پسوند «فرهنگی» در انتهای نام باشگاه های ورزشی، صرفا یک کلمه بی فایده است و در واقع توجه لازم به این موضوع مهم نمی شود. با این وجود کسی به هشدارها نسبت به شرایط فرهنگی حاکم بر ورزش ایران آن طور که باید و شاید اهمیتی نمی دهد و ما همچنان شاهد بروز اتفاقات بعضا تلخ و ناگواری ناشی از نادیده گرفته شدن اصول و مبانی فرهنگ و اخلاق در جامعه ورزش کشور هستیم. اگر نتوانیم از راه تعلیم و تربیت، فرهنگ را بذر افشانی کنیم 20 سال آینده یک جوان ورزشی خواهیم داشت که فرهنگ را رعایت نمی کند. تربیت بدنی باید خود تربیت کننده فرهنگ باشد، کودکی که در ورزش نظم، وقت شناسی و احترام به قانون را یاد می گیرد در آینده سعی در رعایت این موارد خواهد کرد. به این موارد حساس باشیم.