فضای سیاسی در جبهه اصلاح طلبان درباره دولت دکتر روحانی منتقدانه تر از قبل شده است. محور انتقادها هم به مواضع کنونی شخص رییس جمهوری مربوط است و هم به عملکرد کلی دولت در حوزه عزل و نصب ها و هم به وعده هایی که بر زمین مانده است. این طیف از اصلاح طلبان معتقدند رای دکتر روحانی با حمایت شاخصین اصلاح طلب فراهم شد و مردم با وعده تحقق مطالباتی معین به سر صندوق های رای آمدند و بنابراین اکنون دکتر روحانی باید به وعده های خود عمل کند و سرمایه اعتماد مردم را از دست ندهد. آنان به محدودیت های شخص رییس جمهوری واقفند اما می گویند دکتر روحانی هم به این محدودیت ها واقف بود و اگر قادر به تحقق آن وعده ها نبود، نباید اساسا چنین مطالباتی را مطرح می کرد. چنین به نظر می رسد که این طیف از دوستان اصلاح طلب به برخی نکات توجه ندارند.

اول- فضای بعد از سال 88 به شکلی بود که اصلاح طلبان با هویت اصلاح طلبی خیلی شانس حضور در راس قوه مجریه را نداشتند و بنابراین باید سراغ کسی می رفتند که هم تایید صلاحیت می شد، هم شانس رای آوردن داشت، هم خود را در جبهه کلی اعتدال گرایان و اصلاح طلبان تعریف می کرد و هم اگر موانع سر راه او قرار نداشت به تحقق وعده های خود اصرار می ورزید.

دوم- این پذیرفتنی است که دکتر روحانی به رای اصلاح طلبان و حمایت شاخصین جبهه اصلاحات وابسته است اما این را هم باید اذعان کرد که وجود روحانی هم برای اصلاح طلبان یک فرصت مهم بود تا در انزوا نمانند و راه بازگشت آنان به درون حکومت بسته نشود.

سوم- قطعا روحانی می دانست که برای تحقق وعده هایش با محدودیت مواجه است ولی باز هم باید بر این مواضع تاکید می کرد تا هم انتظارات مردمی علیه بخشی از حاکمیت را دامن بزند و هم نشان دهد که اگر مجال یابد در چه مسیری حرکت خواهد کرد.

چهارم- کسانی هم که به روحانی رای دادند می دانستند او با محدودیت های زیادی مواجه است و بنابراین تصور نمی کردند که روحانی، رای دهندگان خود را فریفت. همکاری اصلاح طلبان با روحانی با علم به همه این محدودیت ها صورت گرفت. اکنون وضعیت به نسبت سال 92 خیلی عوض نشده است که بخواهیم رفتار دیگری از خود نشان بدهیم.