خیابان جمهوری در یک عصر تابستانی، شلوغ است؛ تصویری آشنا برای این خیابان قدیمی. هیاهوی عابران با صدای ماشین ها در هم آمیخته می شود. همه چیز مثل همیشه است و هیچ چیز مثل همیشه نیست. زندگی جریان دارد اما به نظر کاسب ها از وقتی پلاسکو ریخت، جمهوری دیگر مثل قبل نشد. یک جور غم پنهانی انگار در فضا پیچ و تاب می خورد. خاطره ساختمانی که بود و دیگر نیست.

روزهای قدیم جمهوری را به یاد می آورند با آن ساختمان های مدرن بلند که برای خودش جاذبه ای بود: «آنوقت ها خیلی ها می آمدند پلاسکو فقط برای آسانسورسواری. ساختمان های آسانسوردار کم بود در تهران.» این را غلامرضا موحدی، یکی از کاسب های قدیمی جمهوری می گوید.