نسبت «تئاتر» و «اخلاق» در چشم انداز تاریخی خود همواره چالش برانگیز بوده است. افلاطون به عنوان یکی از نخستین نظریه پردازان این حوزه، تئاتر را بالذات حاوی روحی غیراخلاقی می دانست. او باور داشت تئاتر از طریق آفرینش شکلی از توهم، قدرت اندیشه ورزی در مخاطبان را زائل می کند و امکان شناخت درست از غلط را از ایشان می گیرد. با این حال در نگاه او دستیابی به گونه ای ارتباط سازنده و موثر پیرامون «امر اخلاقی» در صحنه ناممکن نبود و هدایت آگاهانه مخاطب در این زمینه را ضروری می دانست. به بیانی دیگر تئاتر بر پایه سازوکار انتقادی و بازنمایانه خود می تواند به یکی از موثرترین امکان های اجتماعی برای کندوکاو در تنگناهای اخلاقی و تعامل انسان با آن به کار بسته شود.