یکی از مباحث جدید در مدیریت توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورهای پیشرفته یا در حال توسعه، برنامه ریزی برای تطبیق یا اصلاح ساختارهای موجود و بالقوه گردشگری براساس امکانات موجود طبیعی در آنهاست.

توجه به اجرای سیاست های جذب جهانگرد به داخل کشور توسط ساختار سیاسی کشورها و ایجاد بستر لازم در جهت تحقق نیازهای اساسی و انگیزه جذب مسافران در کشورهای مقصد یا میزبان و گردشگران ورودی می تواند سهم بازار جهانی گردشگری را در کشورها تعیین کند.

به عبارتی هر قدر کشورهای مختلف در سطح جهانی برنامه ریزی جذب گردشگر بیشتر و بالاتری را از حیث علمی و اصولی داشته اند، توانسته اند سهم بیشتری از این بازار مهم اقتصادی داشته باشند و گوی سبقت را از یکدیگر ربوده و در این زمینه سرآمد درآمدزایی باشند.

در این بازار کشور آمریکا، کانادا، استرالیا، سواحل آفریقا، انگلستان، فرانسه، آلمان، کشورهای حوزه شرق آسیا، چین، هندوستان، مالزی، تایلند، سنگاپور، فیلیپین و همسایگان ایران چون حوزه خلیج امارات متحده و عربستان جزو بزرگ ترین بازارهای جذب صنعت گردشگری هستند.

در این میان، ایران با داشتن مساحتی تقریبی بیشتر از تمام کشورهای اروپایی و گستردگی متنوع اقلیمی و آب و هوایی و زیستی، تاریخ تمدن کهن، تنوع قومی و قبیله ای و تنوع فرهنگی نژادی و زبانی و مذهبی می تواند از این موهبت جادویی و قدرتمند در جذب بازار گردشگری در سطح بین الملل و پذیرش جامعه جهانگردی استفاده کند؛ به نحوی که تمام افراد جامعه از این موهبت در جهت رفع موانع اقتصادی موجود و اشتغال همه جانبه بهره مند شوند.

در دنیای کنونی و در عصری که دیوارها فرو می ریزد و اساس توسعه اجتماعی و سیاسی، دنیای ارتباط و رسانه هاست که مرزهای فرهنگی و اجتماعی ملت ها را به هم نزدیک می کند، محدودیت معنایی ندارد و این امر زمینه را برای شکوفایی استعدادهای گردشگری ایران ورای چهره سازی های کاذب گذشته فراهم کرده است.

لذا استفاده از این فرصت کم نظیر و تحقق این توسعه پایدار درصنعت گردشگری نیاز به بسترسازی فرهنگی و مسئولانه دارد و بر برنامه ریزان و دولتمردان است که در این مسیر گام برداشته و برای کسب سهم شایسته برنامه ریزی کنند، چراکه حرکت در مسیر توسعه صنعت گردشگری، جادو و الفبای پیشرفت و تحولی عظیم در شالوده های اقتصادی و اجتماعی کشور است و به رفع بی هزینه بسیاری از چالش های موجود منجر خواهد شد.