یکی از دشواری های تفکر فلسفی راجع به مفاهیم خوب و بد از منظر اخلاقی تعریف آنهاست. یعنی وقتی می گوییم خوب، یعنی چه و بد به چه معناست؟ چرا می گوییم راستگویی خوب است و چرا می گوییم دزدی بد است؟ می دانیم که فلسفه با دقت در مفاهیم و سخن سرراست و واضح و متمایز سر و کار دارد. بر این اساس وقتی کسی می گوید باید به عهد وفا کرد یا نباید در امانت خیانت کرد، زیرا وفای به عهد خوب است و خیانت در امانت بد: یک نفر می تواند و حق دارد از ما بپرسد چرا چنین است؟ چه چیزی یا چیزهایی در راستگویی و وفای به عهد و احترام به پدر و مادر و کمک به هم نوع و دستگیری از دردمندان هست که آنها را به صفت خوبی و پسندیدگی متصف می کند و بر عکس چه ویژگی یا ویژگی هایی در اعمالی چون خیانت در امانت و دزدی و بدقولی و فضولی کردن در زندگی خصوصی دیگران هست که موجب می شود این کارها را بد بدانیم؟