خانه ای قدیمی در یکی از کوچه های بن بست مرکز تهران، یک در چوبی آبی رنگ قدیمی با شیشه مشجری که می تواند هر رهگذری را ببرد به سال های دور تهران و دیوار آجری که اگر زبان باز کند می گوید که تهران روزگاری جایی بود برای زندگی آرام مردمانی که خانه های شان هویت داشت و اینقدر شیشه و کامپوزیت خیابان هایش را قرق نکرده بودند. اینجا از معدود هاستل های فعال تهران است که راهش را توریست ها بهتر از تهرانی ها بلدند. در ورودی کافه هاستل کوژین گویی به دنیایی دیگر باز می شود. از شلوغی تهران به دنجی فضایی که هر گوشه اش یک اتفاق و یک قصه در جریان است؟ فضایی که نمی شود در آن احساس غریبی کرد و چه چیزی بهتر از این برای