شعر پارسی، در ماندگارترین شکل خود، شعری عاشقانه است و این عاشقانه نگاری، چه در وجوه شریعت مدارانه و چه در رویکردهای طریقت مدارانه، خود را نشان داده است و شعر چیست، مگر عشق؟ اگر کلام عروضی و قوافی و حتی صنایع لفظی و معنوی، به تنهایی قادر بودند که شعر بسازند که کل متون مکتوب ادبیات هزارساله مان، بدل به شعر می شدند، که نشدند. گرچه تشیع در ایران، تاریخی بیش از یک هزاره دارد اما تاریخ شعر تشیع، به همان اندازه نیست اما شعرهایی که مرتبط با مدح یا سوگواری علی(ع) و حسین بن علی(ع) است، بیش از تاریخ شعر تشیع در ایران، مسبوق به سابقه است. بسیاری از شاعران که برای پیشوایان شیعه سرودند، خود شیعه نبودند و