مدتی است برخی عنوان می کنند که فاینانس 55 میلیارد دلاری از کشورهای مختلف برای بخش خصوصی در نظر گرفته شده که این موضوع از نظر کارشناسی با انتقاداتی همراه است. ابتدا این که سود و هزینه های بیمه ای این فاینانس ها 20درصد به صورت ارزی در نظر گرفته شده که براساس عرف بین المللی رقمی بسیار بالاست و این موضوع برای افرادی که سرمایه خود را به ایران منتقل می کنند، سود خالص است و ریسکی ندارد. اما باید توجه داشت که برای کشورهایی که سرمایه گذار هستند و قصد دارند در ایران حضور داشته باشند هزینه ریسک را هم محاسبه می کنند اما با همه این تفاسیر باز هم مشکلاتی سر این راه وجود دارد که دولت آنها را خیلی کوچک دیده است.

در سال 74 بدهی ایران به کشورهای خارجی به یک بحران تبدیل شد و همه این موضوعات ناشی از اتفاقاتی بود که به صورت خوشبینانه در نظر گرفته بودند. همان طور که آن موقع درآمدها خیلی خوشبینانه بود اکنون نیز همان رویه به کار گرفته شده است. بیشتر درآمد ارزی ایران حاصل از فروش نفت است و هرگونه تغییر در این سیاست می تواند ایران را در بازپرداخت بدهی ارزی با مشکل مواجه کند. به نظر می رسد این کار نوعی آینده فروشی اقتصاد ایران است و با این کار دولت ایران سال ها به کشورهای خارجی بدهکار خواهد بود. کشورهای سرمایه گذار نیز به دلیل این که علاقه زیادی برای ورود به بخش نفت و گاز ما دارند، اشتغال و انتقال فناوری نصیب ایران نخواهد شد و در پروژه های دیگر هم قطعا آنها تمایلی نشان نخواهند داد. از سوی دیگر باید توجه داشت که بدهکار کردن ایران در جوامع بین المللی دست آنها را برای تهدید بازتر خواهد کرد و هر چه به این سمت بیشتر حرکت کنیم تهدیدها و فشارها با ابزارهای بهتری به کار گرفته خواهد شد.