فیلسوف فرانسوی، میشل فوکو، در کتاب مراقبت و تنبیه می نویسد: «در معرض دیدبودن دام است».

و این آغاز خودمراقبتی هایی آزاردهنده ای است که فرد را مجاب می کند تا در قالبی خودخواسته، از اصولی پیروی کند که در تمامی صحنه هایی که او بر آن ایستاده، روبات وار و مملو از ترسی درونی، گام بردارد. در دیده بان مشرف به صحنه فوکویی، زندانبان در قامت متصدی نامرئی، زندانیان را از برجی مرکزی تحت نظر گرفته و آنها را با چشمانی هوشیار زیر نظر می گیرد، البته در اغلب اوقات این حسی درونی است که بر زندانیان القا می شود و شاید در اصل ماجرا زندانبان در دیده بانی حضور فیزیکی نداشته باشد. زندانیان بی آنکه زندانبان را ببینند،