«در رژیم قدیم اعطای لقب و ارجاع خدمت مقید به سن و سال نبود و بعد از فوت پدرم که بیش از 12 سال نداشتم ناصرالدین شاه به من لقب داد1، چه بسیار از مشاغل که شاه در حیات رجال و یا در مماتشان برای قدردانی به اولاد آنها محول می کرد و چنانچه به واسطه صغر سن نمی توانستند متصدی کار بشوند پدر و در نبودن او شخص دیگری کفالت می کرد تا آنها بتوانند خود انجام وظیفه کنند»،2

مباحثی که امروز بر سر جوان گرایی و پیرگرایی سیاست مداران ایران مطرح است، این پرسش را طرح می کند که در تاریخ ایران معاصر سیاست مداران چگونه با مقوله جوانی و پیری برخورد کرده اند؟ و آیا مقوله سن همچون مقوله جنس به سنت هایی از قبیل پدرسالاری