به شکم برآمده اش زیرچشمی نگاه می کنم. اگر روزگار با من هم مهربان بود، شاید هم زمان هر دو بارداری را تجربه می کردیم؛ او با سلامت و امنیت خاطر و من زیر نظر پزشک و مضطرب از هزار و یک احتمال ساخته و پرداخته ذهنم. درباره وزن او شوخی می کنیم و می خندیم. می دانیم که در دو سال گذشته در کنار هم راه های متفاوتی را برای ادامه زندگی انتخاب کرده ایم و امروز به هدف هایمان نزدیک شده ایم؛ او به مادرشدن و من به تنهایی زیستن، او به سالم ماندن و من به سالم شدن، او به ادامه دادن و من به رهاکردن. لیوان شربت سرخ رنگ را یک نفس سر می کشد و به سختی در پشت میز جای می گیرد. نگران است. پیش از این، نشانه های «ام اس» را