از اواخر دوره صفوی تا دوره زندیه و قاجاریه هنرهای مربوط به کتاب نگاری ایرانی که مهم ترین آن نگارگری بود، رو به زوال گذاشت و از دوران اوج خود که شامل نسخه های خطی برجسته و تک نگاره های استادانی چون رضا عباسی و معین مصور می شد دور افتاد. در این زمان بیشتر کارها تقلیدی بودند و شامل کپی های ضعیف مرکب از تصویرهای ایرانی و غربی در قالب پیکرنگاری و جلد و قلمدان انجام می شد. تا اواخر دوره قاجار همچنان بسیاری از قلمدان نگاران مقیم پایتخت و شهرهای دیگر به کار نگارگری نیز می پرداختند. البته کارهای اینان چیزی بیش از رونگاشت های خامدستانه از آثار مکتب اصفهان نبود. این وضع تا اوایل حکومت رضا شاه نیز ادامه