اظهارات روز ها و هفته های اخیر همکاران دونالد ترامپ گرچه در ظاهر حاکی از حفظ موقت برجام است، اما نافی سیاست های پیچیده دولت جدید آمریکا در قبال ایران و تلاش های دیگر آنان برای برهم زدن برجام نیست.

اگر اقدامات دولت آمریکا را در قبال ایران جزئی از پازلی بدانیم که برای خاورمیانه طراحی و چیده شده است و به پیچیدگی های این رفتار وقوف کامل نداشته باشیم، ممکن است درباره اظهارات اخیر برخی همکاران او؛ مانند متیس و تیلرسون که حاکی از حفظ برجام است، این تصور به وجود بیاید که رویکرد آنان در قبال توافق هسته ای ایران تعدیل شده است، اما این یک سوی رفتار آنان در قبال ایران است.

به نظر می آید آنان به خوبی دریافته اند که ایران از همه ظرفیت های ممکن در توافق هسته ای، هم برای حفظ برجام و هم برای پیشگیری از نقض آن از جانب طرف های درگیر (1+5) استفاده خواهد کرد و رویکرد اتحادیه اروپا نیز حفظ این دستاورد است. بر همین مبنا از یک سو دولت آمریکا نمی خواهد به طور مستقیم به گونه ای رفتار کند که انگشت اتهام نقض برجام به سوی آنان گرفته شود و از دیگرسو با رفتارهایی در تلاش است اتحادیه اروپا را متقاعد کند، این جمهوری اسلامی ایران است که به این توافق نامه پایبند نیست. این رفتار را باید به ویژه بعد از انتشار آخرین گزارش آمانو در ارتباط با فعالیت های هسته ای ایران در تحلیل رویکرد این دولت ارزیابی کرد. نباید فراموش کرد که یک سوی رفتار آنان افکار عمومی آمریکا هستند که باید این دولت پاسخ درخوری برای توجیه آنان داشته باشد. این کوتاه آمدن قطعا مقطعی است و تا زمانی کاربرد دارد که بتوانند سیاست های داخلی و خارجی خود را به پیش ببرند. هوشیاری دستگاه دیپلماسی ایران و جریان های سیاسی در قبال این پیچیدگی ها می تواند خنثی کننده تغییر احتمالی و البته موقتی رویکرد دولت دونالد ترامپ باشد. هرچند در اتخاذ این رویکرد جدید به نظر می آید بین رئیس جمهور آمریکا و همکارانش اختلاف نظر وجود دارد.