کارل پوپر، یکی از معیارهای علمی بودن یک گزاره را ابطال پذیری آن می دانست. از منظر او، گزاره ای واجد ارزش علمی است که قابلیت نادرست بودن را داشته باشد. به عنوان مثال، اگر شخصی بگوید، «فردا باران می آید» می توان تا فردا صبر کرد تا مشخص شود که این گزاره درست است یا نادرست. اگر باران بیاید، این گزاره درست است، وگرنه نادرست است.

اما اگر کسی بگوید، «فردا یا باران می آید یا باران نمی آید.» این گزاره هیچ ارزش علمی ندارد. چون در هر صورت، گزاره مزبور درست است. گزاره ای که به هیچ وجه نتوان ابطال آن را تصور کرد، ارزش علمی ندارد. گوینده چنین سخنی مانند کسی است که تیری را به سوی مقصدی پرتاب می کند و صبر می کند تا آن تیر به جایی اصابت کند. آن گاه دور نقطه اصابت تیر، خطی می کشد و می گوید آن نقطه، هدف است. بدیهی است، چنین کسی اگرچه زیرک است، اما قطعا تیرانداز ماهری نیست.