آرشیو پنج‌شنبه ۲۰ مهر ۱۳۹۶، شماره ۹۰۵۶
سیاسی
۲

ترجیح آنی به آتی

دکتر سید علی اکبر پرورش

سوال مطرح می شود که یک طرف، پسر پیامبر، مرکز علم و عظمت و آگاهی، مرکز فروغ خدا، مظهر تجلی اسماء خدا، انسانی در اوج عظمت و قداست، در قله رفیع کمال و انسانیت، و آن یاران باوفای از خودگذشته ای که به تعبیر مولای مان مرگ را تحقیر می کردند و با گوشه چشم، تحقیرآمیز به مرگ نگاه می کردند. این انسان ها یک طرفند و یک مشت عنصر جلف سبک سر در طرف مقابل. علت آن سقوط چیست؟ علت این عظمت چیست؟ اینجاست که زیارت اربعین، راه را باز می کند و توضیح می دهد و می فرماید: «و قد توازر علیه من غرته الدنیا و باع حظه بالارذل الادنی و شری آخرته بالثمن الاوکس - و مردمی که مغرور و فریفته دنیا شدند و بهره واقعی خود را به فرومایه ترین و پست ترین چیز فروختند و آخرت شان را به کمترین بها معامله کردند (علیه امام حسین، متحد و همدست شدند).» قرآن کریم، عمل استبدال را مذموم می داند. عمل استبدال، یعنی آنی را گرفتن و آتی را از دست دادن، یعنی ادنی را گرفتن و خیر را رها کردن. حتی قرآن از منفعت و سود لحظه ای به ادنی یاد می کند. از نظر لغت عرب، مقابل ادنی، اقصی است، ولی قرآن کریم مقابل ادنی، خیر را قرار می دهد و می فرماید: ادنی را گرفتید و خیر را از دست دادید. در زیارت اربعین نیز آمده است؛ کسانی که علیه حسین، توازر کردند و دست به دست هم دادند و این وضع فجیع را به وجود آوردند، یکی از ویژگی هایشان این بود که «باع حظه بالارذل الادنی»، یعنی ادنی را گرفتند و در نتیجه، خیر را از دست دادند. خیر برای خودشان از دست رفت. خیر برای بشریت آسیب دید. خود این گردانندگان صحنه به جایی رسیدند که به فرموده قرآن؛ «اینما یوجهه لا یات بخیر - هر کجا او را می فرستد خیری به همراه نمی آورد.» (سوره نحل، آیه 76) به هر طرف رو می کردند از خیر، خبری نبود. پس این عبارت دارد خط می دهد، زیارت اربعین تحلیل می دهد، عبرت آموزی می کند.