انتشار تصویر درختان سیب قطع شده، هفته گذشته در فضای مجازی، مثل خیلی از اتفاقات هنجارشکن ذهنم را آرام نمی گذارد. تو گویی ارتباطی بین من و تصویر وجود دارد. بیشتر که به آن می اندیشم، تصویر جان می گیرد و سرآغاز گفت وگویی بین من با یکی از درختان می شود. زبان به سخن گشوده و اشاره ای می کند. می گویم: هیس! درختان که هرگز فریاد نمی زنند؟

سردرگمم از سوالی که هنوز درخت نپرسیده و می دانم چیست. سراغ باغبان را می گیرم، متهم ردیف اول؛ صحنه را ترک کرده، پیدایش می کنم. از او می پرسم: آخر چرا!؟... درخت تر و تبر که با هم نسبتی ندارند! باغبان تصمیم ندارد حرفی بزند، شاید در آخر لب به سخن بگشاید.