تا حالا درباره شیپور شکار چیزی شنیده اید؟ شاید هم می دانید و خودتان را زده اید به کوچه علی چپ که خب... شکار، سکوت می خواهد؛ شیپور می خواهد چه کار؟

ماجرا برای مرتضی حنانه، اما دقیقا از همین جا آغاز می شود. در آغازین سال های قرن حاضر شمسی، مدیر دبیرستان ایرانشهر به جای این که مثل بسیاری از پدرها، مرتضی را به نخجیر ببرد و آداب شکار به او بیاموزد، روانه هنرستان موسیقی اش کرد؛ هنرستانی که موسیقیدانانی از دیار فرانتس کافکا در آنجا منزل کرده بودند تا از چند ایرانی بااستعداد، نوازنده و آهنگساز بسازند. مرتضی هم از میان سازها، هورن را برگزید؛ سازی که بادی برنجی بود و قدمتش به قرن هفدهم در فرانسه می رسید... می گویند این ساز از روی شیپور شکار ساخته شده است.

حالا می توان پی برد این روح بی قرار موسیقی ایرانی که سال ها ارکسترهای مختلفی را جمع کرد، آهنگ های معروفی ساخت و جوایز متعددی را به خانه برد، چه چیزی را جایگزین آن خلا تربیتی پدر کرده بود... او از پدر شکار نیاموخت، اما در موسیقی هر آنچه را می خواست به چنگ آورد؛ اوراد گمشده در جهان، نواهای معلق در دنیاهای دیگر و اصوات معرفت در اذهان پیچیده. مرتضی حنانه، آهنگساز بزرگ ایرانی با بسیاری از خاطرات موسیقیایی ما ایرانیان درآمیخته است. وقتی چند روز پیش آیدین آغداشلو، اثری را که از صورت علی حاتمی خلق کرده بود منتشر کرد، یاد مرتضی حنانه افتادم. سریال «هزاردستان» به کارگردانی علی حاتمی، کلی خاطره را از پشت غبار ایام احضار می کند، در این میان اما موسیقی بی نظیر حنانه برای آن سریال هم هست که فراموش شدنی نیست. شاید بتوان گفت او نخستین آهنگسازی بود که به مقوله موسیقی فیلم به صورت امری مجزا و گرایشی تخصصی در ساخت موسیقی اندیشید و ایده هایش را اجرا کرد.

امروز سالمرگ مرتضی حنانه است... مرد موسیقی های خاطره انگیز، 28 سال است کنار رفقایش غلامحسین بنان، علی اصغر بهاری، حسن گل نراقی و دیگران در امامزاده طاهر کرج آرمیده است.