مقابله با آسیب های اجتماعی در ایران به نوعی وارونه سازی واقعیت است، چون دولت ها به عنوان نماد قدرت و حاکمیت قرار است منابع کشور را به صورت عادلانه به شهروندان تخصیص دهند نه این که تقسیم منابع کنند. طرح جمع آوری کودکان کار و خیابان نمونه ای از این وارونه سازی هاست، چراکه همان منابع قدرت عامل پدید آمدن این آسیب اجتماعی است.

درواقع وقتی منابع قدرت نتوانند به ایجاد اشتغال در جامعه کمک کنند، سبب افزایش پدیده هایی مانند کودکان کار و خیابان می شوند. علاوه بر این می توان به مساله دیگری مانند حاشیه نشینی اشاره کرد، این مسائل معلول هایی است که علتشان همان ناکارآمدی سیستم هاست؛ سیستم هایی که با ایجاد چنین پدیده هایی حالا با لباس شفابخش به دنبال ساماندهی هستند. جالب است که ما کودکانی را که باید جایشان در مدرسه و خانه و خانواده باشد آواره خیابان ها کرده ایم و حالا می خواهیم با یک اعمال قدرت دوباره تحت عناوین ساماندهی، جذب یا غیره، آنها را جمع آوری کنیم.

بنابراین با سیستمی مواجه ایم که قرار است خودش را پالایش کند یا به تعبیر دیگری ناکارآمدی خودش را در زمینه آسیب های اجتماعی از چشم افکار عمومی دور کند؛ به همین خاطر ترجیح می دهد چهره شهر را از حضور این کودکان پاک کند. نگاه قهری به حوزه آسیب های اجتماعی نه تنها پاک کردن صورت مساله است؛ بلکه باعث می شود چنین آسیبی زیرزمینی نیز شود.

ما 20 میلیارد تومان بودجه برای این طرح اختصاص داده ایم که قرار است خرج بنزین خودروهای جمع آوری و پرسنل و... شود، درصورتی که بدیهی است این هزینه را باید صرف پیشگیری از این آسیب ها و نیز آموزش در مناطق آسیب زا کنیم. این طرح از ابتدا غیرکارشناسی بوده، زیرا با این که بیش از 40 روز از اجرای آن می گذرد هنوز سازمان متولی آن بدرستی مشخص نیست و هر روز اخبار متنقاضی از آن منتشر می شود.