38 سال عمر دارد؛ به اندازه یک انسان میانسال. قدمتش با روزگار یکه تازی اش پیوند دارد. دورانی بود که از نود و عادل و فوتبال 120 و جورواجور برنامه های ورزشی تلویزیون خبری نبود. تلویزیون فقط دو شبکه داشت؛ شبکه ورزش هم به یک رویا می ماند. علی بود و حوضش؛ شفیع و ورزش و مردمش. یکشنبه شب ها قرق ورزش و مردم بود. در حالی که اضطراب خواب ماندن و دیر رسیدن به مدرسه به جانمان می افتاد، مقابل تلویزیون چرت می زدیم تا مگر بهرام شفیع در قاب تصویر بیاید و وعده مان بدهد به پخش خلاصه ای از یکی از دیدارهای باشگاهی انگلیس یا ایتالیا. پخش زنده بیشتر شبیه یک آرزو بود. همان یک مسابقه ای را هم که از تاریخ برگزاری اش یکی