حدود سه ماه پیش، همین جا و در همین ستون همین روزنامه، از ابتذال اتفاق ضدفرهنگی و ضدسینمایی «اکران های مردمی» که باب شده، نوشتم و به جنبه هایی از آن اشاره کردم که عوارض برداشت ایرانی از محیط مجازی است. بدترین آنها که عادت شده ترین هم بود، گم و فراموش شدن هدف اصلی این اکران ها یعنی تماشای درست خود فیلم است که با تمایل به سلفی گرفتن با بازیگران و بیرون آمدن از سالن به قصد این کار، دیگر فرصتی برای تماشا باقی نمی ماند. این بار و در حالی که شدت این اپیدمی بیشتر همه گوشه های اکران عمومی فیلم های ما را به خود دچار کرده، به وجوه دیگری از ماجرا می پردازیم که بیش از همه، به از بین بردن همان بقایای نیم بند مغناطیس و کاریزمای سینماگران ربط پیدا می کند.