این روزها اتهام سیاه نمایی را کمتر می شنویم. ظاهرا آش آنقدر شور شور شده که دیگر نمی توان هیچ رقمه انکار کرد که از حیث اجتماعی در وضعیت خوبی به سر نمی بریم. کار از انکار و این حرف ها گذشته. یادم می آید در روزنامه روزگار وقتی ماجرای تجاوز دسته جمعی به گروهی از زنان را در صفحه یک روزنامه آوردیم احضار شدیم و بازخواست که: چرا یک معضل اجتماعی را اینقدر پررنگ کرده اید؟ مدافعان اخلاق رسمی نگران بودند مبادا با انتشار اخباری از این دست قبح این بی اخلاقی ها بریزد و جامعه پاک و پاستوریزه ما دچار بحران اخلاقی شود. آن روزها بعضی از بزرگان معتقد بودند همین بی اخلاقی اندک که باید بر آن سرپوش گذاشت از دل رسانه ها بیرون می آید. آن روزها روزنامه و سینما و ماهواره مقصر بود. الحمدلله امروزه تعارف از میان برخاسته است و اگرچه هنوز هم هستند کسانی که تلگرام و اینستاگرام را منبع فساد می دانند اما دیگر کم تر کسی روزنامه نگار جماعت را به سیاه نمایی محکوم می کند. حالا فیلم ابد و یک روز هم ساخته می شود و کسی به روی خودش نمی آورد زیر پوست جامعه چه فجایعی در حال رخ دادن است. حالا اخبار تجاوز و اسیدپاشی و ضرب و شتم روحانیون و کودکان کار و قتل های زنجیره ای زینت بخش پیشانی روزنامه ها و خبرگزاری های رسمی و غیر رسمی است. با هر سمت و سویی. نمی خواهم حالا که کار به اینجا رسیده به مدافعان اخلاق رسمی طعنه بزنم که: دیدید؟ اگر آن روزها به اتهام سیاه نمایی هر منتقد دلسوزی را نمی راندید و گوش های تان را برای شنیدن حقایق باز می کردید کار به این جاها نمی رسید. نه. گذشته ها گذشته و طعن و تسخر گرهی از کار فروبسته ما نمی گشاید. فقط می گویم: حالا که دیگر هر آنچه پوشیده بود بر آفتاب افکنده شده و همگان می دانند آنچه را که باید بدانند بهتر است دست از لجاجت برداریم و به جای شوخی های تلخی مثل متهم کردن تلگرام و اینستاگرام به سخنان کسانی که سال ها آنان را سیاه نما و معلوم الحال خوانده ایم گوش بسپاریم. شاید بتوان اندکی اوضاع را بهتر کرد. در اجاقی طمع شعله نمی بندم/ خردک شرری هست هنوز؟