بارها از زنده یاد علی اشرف درویشیان و تاثیری که با نوشته هایش بر ادبیات داستانی معاصر برجای گذاشته گفته ام، حتی در کتابی درباره نویسندگان نسل دوم هم از او گفته ام. بی هیچ اغراقی درویشیان یکی از نجیب ترین و مقاوم ترین نویسندهایی است که ادبیات معاصر فارسی به خود دیده است. شاید درباره نوشته های برخی از دوستان نویسنده نظر چندان مساعدی نداشته باشم و به هر دلیلی با آنان هم فکر نباشم اما در ارتباط با درویشیان ماجرا فرق دارد. برخلاف اغلب ما نویسندگان که زمان تالیف آثارمان مخاطبان آنها را انتخاب نمی کنیم، درویشیان با شناخت خوبی که از مخاطبان داشت، کاملا آگاهانه خوانندگان نوشته هایش را از قبل انتخاب می کرد. او می دانست برای چه گروهی از مردم قرار است بنویسد و با آگاهی در این مسیر گام برمی داشت. بیش از ساختار به فکر مضمون داستان هایش بود اما آنگونه نبود که ساختار را هم رها کند. اغلب به گونه ای همه فهم می نوشت و برخلاف برخی، گرفتار سبک و سیاق هنری نمی شد، گرچه نوشته هایش جنبه هنری هم داشتند. نویسنده ای بسیار متعهد بود و شاید به همین دلیل بود که از همان ابتدا بارها و بارها آزارش دادند. علی اشرف درویشیان از جهت ویژگی های اخلاقی هم دوستی بی مانند بود، بسیار صمیمی بود و محال بود بتوان در او اثری از دروغ و ریا یافت. خیلی ساده و سالم زندگی کرد، بیش از چهار دهه از هشتاد وچهار سال عمری که دارم را با او دوست بودم و نمی دانم چطور از غم فقدان این دوست و یار دیرینم بگویم، یادش گرامی و روحش شاد باد.