امروز بسیار غمز ده ام. پیش از این درباره ویژگی های داستان های علی اشرف درویشان در کتاب نویسندگان تاثیرگذار ایران نوشته ام اما در این مجال که این اندازه غمزده ام، تنها می توانم درباره او به بیان این نکات بسنده کنم: علی اشرف درویشیان نویسنده ای بود با فضیلت و شجاع که بیشتر آثارش از میان مردم برخاسته بود. او مخاطبش را خودش انتخاب کرده بود.

درحالی که بسیاری از نویسندگان، شیوه ای معکوس دارند و بیشتر به مخاطب و خوشامد او توجه می کنند. اما درویشیان تلاش می کرد داستان هایش را به گونه ای بنویسد که برای عموم مردم قابل درک و دریافت باشد نه اینکه با به کار گیری تکنیک های دشوار و ساختارهای پیچیده، تحسین و ستایش مخاطبان خاص را برانگیزد. او در قید و بند این مسائل نبود و به همین دلیل آثارش بیشتر معنایی بود و نه ساختاری و تکنیکی.