روزی با ساعد باقری- حفظه الله- درباره تقسیم بندی های رایج سیاسی گپ می زدیم. اینکه اصولگرای حقیقی چه کسی است و اصلاح طلب حقیقی کدام است، ساعد باقری عزیز جمله ای گفت فراموش ناشدنی: من به این تقسیم بندی ها خیلی قائل نیستم، سیاستمدارها از نظر من به دو دسته مرد و نامرد تقسیم می شوند. اینکه در کدام جناح ایستاده باشی مهم نیست مهم این است که از جوانمردی بویی برده ای یا نه؟ شاید این تعابیر خیلی با منطق سیاسی جور درنیاید و زیادی شاعرانه و رمانتیک به نظر برسد اما در بزنگاه های تاریخی همین تعابیر شاعرانه است که سرنوشت یک ملت را روشن می کند. برای صاحب این قلم در این سال ها در حوزه سیاست فقط یک متر و معیار وجود دارد. آنها که به دوقطبی های مضحک و رایج دامن می زنند و سرزمین ما را به سوی آشوب و ویرانی پیش می برند و آنها که دلسوزانه نگران شرحه شرحه شدن این سرزمینند. و با همین متر و معیار است که آقایان احمد توکلی و عزت الله ضرغامی را به دلیل دفاع جانانه شان از عضو زرتشتی شورای شهر یزد به مراتب از حضراتی که نام اصلاح طلب را با خود یدک می کشند اما از ترس ردصلاحیت شدن در دور بعدی انتخابات مجلس لام تا کام نمی گویند شریف تر می دانم. تعداد دفعاتی را که یادداشت و مطلب علیه این دو بزرگوار نوشته ام از خاطر برده ام. هیچ علاقه ای هم به جناحی که این آقایان در آن فعالیت می کنند ندارم. اما انصاف حکم می کند شجاعت آنها را در این مورد خاص تحسین کنم. دعوای سیاسی سر جای خود اما باید ایرانی وجود داشته باشد تا بر سر اصلاح طلبی و اصولگرایی دعوا کنیم یا نه. امروز هیچ چیزی به اندازه دوقطبی های کاذب و مضحکی که برساخته کاسبان سیاسی است این مملکت را تهدید نمی کند. این دوقطبی ها تا وقتی در حد و حدود استقلال و پرسپولیس باقی بماند مایه تفریح خلق الله است و سبب رونق بازار مشتی آدم زرنگ که از هیاهوی بسیار برای هیچ کیسه خود را پر می کنند. ایرادی هم ندارد. تا هست چنین باشد و تا بود چنین بود، اما وقتی این دو قطبی ها پا به حوزه عقاید و ارزش ها می گذارند جنون و جهل زنجیر پاره می کنند و... دریغ است ایران که ویران شود.