علیرضا نادری در «پچپچه های پشت خط نبرد» روایتگر آن دوران پساانقلابی است که جنگ مناسبات مردمانش را دگرگون کرده است؛ مردمانی که بنابر ضرورت، وظیفه یا هر چیز دیگری به جبهه ها اعزام شده اند تا مقابل دشمن مشترک جامه رزم بر تن کنند. برای جامعه انقلابی و درگیر تضادهای طبقاتی و قومیتی دهه 60، ماشین جنگی عراق با آن میزان از آمادگی و تجهیزات، عامل مهمی است برای وحدت و دل بستن به هویت جمعی تحت نام ایرانی بودن. نادری روایت خود را معطوف کرده به رمضان 1361 و محل استقرار یک دسته پیاده را هم در جبهه ترسیم کرده است. سربازان و درجه دارانی که در آتش بس ماه رمضان امکان آن را می یابند تا اندکی از فضای جنگ فاصله