از دریچه پنجره مانند اتاق گلی به صحرای خشک و زردرنگ نگاه می کنم. گویی از انتهای کوره راه سیاهی به آخرین روزنه نور رسیده ام. چشم هایم را می بندم. سرم را به تکیه گاه سرد و نرمی که ماهی جان برایم گذاشته است، لم می دهم. خسته ام. ذهنم را از همه چیز خالی می کنم. به صدای طبیعت سرد پاییزی روستای دودرا ده زیر شهرستان لردگان گوش می سپارم. نفس می کشم و هوای سرد و نمور اتاق را می بلعم. خانه ویرانه ای است برای زندگی، اما ماهی جان و یتیمانش به این خانه دل بسته اند. هر سال بعد از بازگشت از کوچ و زندگی در چادری در حوالی سردشت، ماهی جان دختران و پسرانش را از دشت در این اتاق کوچک پذیرا می شود. از میان 12 فرزند