آرشیو سه‌شنبه ۹ آبان ۱۳۹۶، شماره ۳۰۰۰
ورزش
۱۸

سیمایی که رسانه پهلوانی بود

امید توفیقی ( روزنامه نگار)

گریزی نیست؛ مرگ نقطه پایان برای همه ماست، یکی در اوج جوانی چشم از جهان فرو می بندد یکی در کهن سالی! بله، برای هر رفتنی به سوگ می نشینند اما گویی نه جوان پرکشیدن مهم است نه پیررفتن، چون رسم دیگر زندگی این است؛ فراموشی داغ، چون خاک سرد است! مهم نیکنام زیستن است مثل پهلوان عباس زندی!قامتی رشید و افراشته، چهره ای مصمم، اما متواضع و برآمده از مرام گود زورخانه و... شانه هایی که نزدیک به یک قرن دلاوری را برای هر بیننده ای تداعی می کرد؛ آخر پهلوان زندی وقتی بر قله افتخار بود و حریفان از سرشاخ شدن با او هراس داشتند، خبری از رسانه های امروزی، مصاحبه کردن ها و بینندگان تلویزیونی و سلفی گرفتن ها نبود، اما سیمای پهلوان تا همین اواخر، خود رسانه بود؛ مثل همه پهلوانانی که تا لحظه پروازکردن، سیمای نستوه خود را حفظ می کنند....

روزگاری که پهلوان زندی و دیگر هم نسلان او بر قله افتخار بودند خبری از تغذیه های امروزی هم نبود؛ مثل خیلی از بی خبری های دیگر که در آن زمان نبود. ورزش هرچند شهرت و افتخار را همیشه در ذات خود داشته و دارد، اما در سال های دلاوری پهلوان زندی و پهلوان زندی ها ورزش نه متاع فخرفروشی بوده است و نه دکان کاسبی، بلکه ورزش برای سلامت جسم و روح بوده و هرکس از این دو فاصله داشته، قلبی را تسخیر نکرده است.پهلوان زندی مثل خیلی از قهرمانان هم دوران مربیگری را تجربه کرد و هم بیرون ماندن از گود، اما مثل پهلوان واقعی نه حاشیه ای برای کشتی ایجاد کرد و نه چوب لای چرخ ورزش گذاشت، پهلوانی که هر از گاهی در محافل ورزش متواضع و بی سروصدا آفتابی می شد و در قلب ها جای داشت، جوان ترها الگویش قرار دادند یا نه، خودشان می دانند مهم این است که این نام آور در حالی چشم از دنیا فرو بست که نام نیکش برای همیشه در تاریخ ورزش ایران ثبت شده است؛ مردی از تبار نخستین کاروان اعزامی ایران به بازی های المپیک در لندن 1948 که به قول گزارشگر معروف کشتی، «سبکبال پر گشود»... روحش شاد و یادش گرامی.