«مایل بودم که با ریختن تکه نانی پیش این پرندگان غوغاگر در پرواز ناهماهنگ آنان نظمی به وجود آورم. می خواستم آن ها را مانند طناب هایی که آدم با دست می کشد و شکل می بخشد، در نقطه ای گرد هم بیاورم. اما من هم مانند آن ها گرسنه بودم، من هم خسته بودم. با وجود این و با وجود غمی که در دل داشتم، باز احساس خوشبختی می کردم... اما ناگهان دستی آمرانه روی شانه ام قرار گرفت و صدایی گفت: با من بیایید! بعد به من نزدیک شد، مرا از پهلو نگاه کرد... پاسبان قیافه ای جدی داشت و به گاو وحشی یی می ماند که سال هاست چیزی جز قانون نشخوار نکرده است.»1 از داستان هایی که علی اشرف درویشیان همراه رضا خندان (مهابادی) در کتاب