سرم را به پشتی صندلی ماشین تکیه می دهم. در ترافیک قفل شده همت، کسی همت بازکردن راه را ندارد. چشم هایم را پشت عینک سیاه رنگی پنهان کرده ام، اما آفتاب تقویم را فراموش کرده است و قوی تر از روزهای قبل می تابد. شیشه را بالا می کشم. کولر را به یاد روزهای داغ تابستان روشن می کنم. باد خنک چشم هایم را می بندد. به صدای ناآشنای آرامی گوش می سپارم؛ «در آن صبح سترون سرد پاییزی/ نیستان سوخت، دستان سوخت/ هم این خنیاگر آیین مستان سوخت» به انگشت های «او» فکر می کنم؛ بی ساز ضرب می گیرند؛ یک، دو، سه، انگشتان لبخند می زنند به زمان. زمان می گذرد. صدای بوق اعتراض ماشین ها بلند می شود و رویای خواب آلود صبح را ناتمام