آرشیو شنبه ۱۳ آبان ۱۳۹۶، شماره ۳۹۴۶
جامعه: دانش آموزان
۹

گام اول تحقق عدالت آموزشی

امین شول سیرجانی

«نظام آموزشی ما یک نظام مکانیکی فرسوده و زنگ زده است که هی پیچ و مهره هایش را روغن می زنیم بلکه چند گام دیگر دوام بیاورد. آن هم در عصری که نظام های آموزشی ارگانیک به پایان خود می رسند و عصر نظام های آموزشی کاتالیک فرا رسیده است.»

این بخشی از نوشته «محسن رنانی»، اقتصاددان است که به مناسبت فرار رسیدن اول مهر نوشته بود. حکایت هر روز و هر سال نظام آموزشی ما. حکایت همین امروز، که به نام دانش آموزان است. چه اول مهر باشد و چه روز دانش آموز: هنوز نظام آموزشی از نبود عدالت آموزشی رنج می برد. کیفیت نابرابر محیط هایی که دانش آموزان سراسر کشور باید در آنها درس بخوانند یک نشانه است.

نشانه ای از تعمیق بیشتر نابرابری آموزشی. هر چند عدالت آموزشی صرفا به وجود محیط استاندارد محدود نیست اما بدون شک محیط آموزشی استاندارد جزو نخستین ضرورت های نظام آموزشی است. در طول سال های گذشته بارها و بارها مساله نوسازی و بهسازی اماکن آموزشی در مجلس و دولت مطرح شده اما گویا هنوز این ضرورت آن گونه که باید، درک نشده است. نظام آموزشی هنگامی که در نخستین قدم همچنان چهار دهه پس از انقلاب پایش می لنگد: نمی توان از تغییر نرم افزاری در شیوه های آموزش و کیفیت بخشی به سایر بخش ها سخن گفت.

نظام تصمیم گیری یک بار باید برای همیشه تصمیم بزرگ را بگیرد و برای استانداردسازی محیط های آموزشی برنامه ای واقع بینانه تدوین کند. برنامه ای که در پایان اجرایش دانش آموزان سراسر ایران احساس خوشایندی داشته باشند از نشستن زیر یک سقف کلاس هایی که هر لحظه بیم فروریختن شان نمی رود.

این انتظار زیادی نیست. کمترین حقی است که در صورت تحقق می تواند زمینه ساز تحقق حقوق دیگر هم باشد. اما تحقق این حق در اولویت چندم تصمیم گیری سیاستگذاران قرار دارد؟