مهدی نصیری در نمایش «نذار این خواب تعبیر بشه» به کمک سه زن، سه مرد و سه نیمکت، روایتی از جنگ و دفاع مقدس ارائه می دهد که اصولش با مفاهیم گفتمان رسمی و غالب این حوزه تفاوت دارد. صحنه به صورت متقارن طراحی شده و هر یک از شش بازیگر حضوری برابر در درام دارند. همه چیز به صورت عادلانه بین آدم ها تقسیم شده است. رنج و اضطراب ناشی از جنگ هم مردان را آزار داده و هم به سراغ زنان رفته است. زن مشهدی، تهرانی و گیلانی هر کدام مصائب خاص خودشان را دارند؛ ولی وقتی به محل ملاقات می رسند دردشان مشترک می شود. نورپردازی بشدت در خدمت روایت است. تاریک شدن صحنه، فضا را برای انتقال قصه گویی از شخصیتی به شخصیت دیگر مهیا می کند. برخی کنش های تکرارشونده مثل گرفتن قاشق یا سوال درباره سیگار نیز باعث شفاف شدن مرز قصه ها می شوند.