حدود 35 سال پیش که وارد عرصه رسانه و مطبوعات شدم، حرفه خبرنگاری و فعالیت در مطبوعات برای خودش شان و اعتباری داشت. تعداد مطبوعات انگشت شمار بود و علاقه مندان به این حیطه با سختی گزینش می شدند و باید از توانایی بالایی هم برخوردار بودند. غالبا کسانی به عنوان عضو جدید تحریریه مطبوعات انتخاب می شدند که از سواد بالایی برخوردار بودند و به مطالعه و تحقیق عادت داشتند و بعد از شروع کار هم باید از خود همت به خرج می دادند تا کار مطبوعاتی دشوار آن روز را خوب فرا بگیرند. آنان آموزش های سختی را پشت سر می گذاشتند تا مطالب شان در روزنامه ها منتشر شود. مشهور بود که بسیاری از خبرها و گزارش ها و یادداشت های تازه واردها به عرصه مطبوعات بدون هیچ توضیحی از سوی سردبیران در سطل آشغال انداخته می شد تا خودشان بفهمند که ایراد کارشان چیست و چقدر باید زحمت می کشیدند تا یکی مثل بقیه روزنامه نگاران می شدند.

امروز وضعیت تغییر کرده: تعداد رسانه ها زیاد شده و هر فرد با مسلح شدن به ابزارهای جدید در واقع خودش می تواند یک رسانه باشد. در این وضعیت نیاز رسانه های متعدد و فراوان فعال در حوزه کاغذ و مجاز، باعث شده تا افرادی بدون تناسب رشته تحصیلی و بدون کسب توانایی لازم و بدون آنکه سواد کافی برای ورود به این حیطه حساس را داشته باشند، مشغول به فعالیت در رسانه ها شده و خود را روزنامه نگار و اهل رسانه معرفی کنند. حاصلش این است که بسیاری از مطالب منتشر شده در بسیاری از رسانه ها از حداقل استانداردهای خبرنویسی و گزارش نویسی برخوردار نیستند و حتی در آنها کمترین توجهی به اصول درست نویسی هم نمی شود. ابتدای این هفته در دانشگاه ارومیه با یکی از اهالی سیاست مناظره داشتم. در برخی از سایت ها و خبرگزاری ها گزارشی از این جلسه منتشر شده است که محتوای آن تقریبا هیچ نسبتی با مطالب گفته شده از سوی طرفین ندارد. دوستان فراوانی هم قبلا گفته اند که خبرنگاری با آنان تماس گرفته و نظرش را در موضوعی خواسته اما مطالبی را منتشر کرده که سخن او نبوده است. انگیزه نوشتن این چند سطر همین گونه رخدادها است. مدیران رسانه ها باید برای آموزش خبرنگاران خود وقت و سرمایه بگذارند.