شعله ها خانه را احاطه کرده اند؛ از اجاق به فرش ها و از فرش ها به پرده ها و از پرده ها به رختخواب ها. صدای انفجار کوچه را پر می کند. او می ماند و شعله های سوزان و پدر تکه تکه شده ای در اتاق کوچکی در شهرستان خوی. چوب پنبه ای خیالی را در گلویم می بلعم. «چه خواهد گفت آتش جز سکوتی شعله ور، گاهی/ که رودارود، جاری می شود رنج مذاب من؟». پنج سال از حادثه گذشته است، اما امیرمحمد هر روز و شب با خاطره انفجار اجاق کوچک خوراک پزی و مرگ پدرش ثانیه ها را می گذراند. دی ماه سال 1391 وقتی مادرش در خانه نبود، آتش خانه را سوزاند. سرمای زمستان خوی ناگهان برای پدرش به گرمایی ابدی گره خورد و برای او سوزشی جاودانه در