فوتبال ایران در همه سال های بعد از انقلاب نه دولتی ماند و نه خصوصی شد. فوتبال نه مثل بسیاری از کشورها صنعت شد و درآمدزایی پیدا کرد و نه مثل برخی از کشورها با بودجه دولتی اداره شد: تصویری غیرشفاف از ورزشی که بیشترین توجه را در کشور به خود اختصاص داده است. حتی در انتخاب مدیران هم خبری از ظرافت و مسوولیت پذیری نبود. پرسپولیس و استقلال از باشگاهی پرطرفدار تبدیل به باشگاه های بدهکار شدند. مدیرانی که از «موقتی» بودن شان اطمینان داشتند و برای همین تعهد ایجاد کردند و آن را به مدیر بعدی سپردند. چک کشیدند و بدهی را برای مدیر بعدی به یادگار گذاشتند. هزینه کردند و به بازپرداخت فکر نکردند. در نگاه آنها،