وسط جاده خاک گرفته، آن دورترها لکه سیاهی در حرکت است. کنجکاو می شوم و قدم هایم را تند تر بر می دارم و نزدیک تر می شوم. پلک هایم را محکم به هم می زنم و دقیق تر نگاه می کنم. پسر بچه ای سیه چرده با مجمعی مسی بر سر، وسط جاده نشسته و هر چند ثانیه یکبار به این طرف و آن طرف می چرخد و بدون آنکه کلمه ای به زبان بیاورد لبخند شیرینش را به نگاه خسته پیاده های عاشق هدیه می کند. داخل مجمع پر است از خرمای جنوب آغشته به کنجد و ارده و البته با لایه ای از غبار جاده... دلم نمی خواهد از آن خرماها بر دارم اما دلم هم نمی آید با دست رد من، لبخند مهربانش روی چهره آفتاب سوخته اش بماسد. دل دل می کنم که صدای پیرزنی خمیده