«داستان یک روح» برخلاف آنچه ممکن است ابتدا از نامش پنداشته شود، نه یک فیلم از ژانر سینمای وحشت اما از جهاتی در گیرودار است با هراس ها: هراس های برآمده از فرجام نابهنگام یک عشق و زندگی: مساله ترک گفتن و رهاشدن: سرگشتگی و حتی بی قراری در ماندن. «داستان یک روح» دیوید لوئری، از همان ابتدا با صدای خنده های دو شخصیت اصلی اش ام (رونی مارا) و سی (کیسی افلک) افلک آغاز می کند و بازگویی شادمانه و بی خیال شخصی از هراس ها. گویی فیلم از همان نخستین صداها که بر پهنه تیتراژ نقش می بندند تا رسیدن به اولین تصویر این زوج جوان در خانه- با همراهی موسیقی وهم انگیز و شوم دنیل هارت- پیشاپیش به طور ضمنی هشداری را بر مخاطب عیان می کنند، یک هراس: ناپایداری و رنگ باختن خنده ها و از دست رفتن آغوش ها.