در 30 سال اخیر اسامی مختلفی به لیست کارگردان های ایرانی اضافه و از آن کم شده است. جوان ترها که امید را به حوزه فرهنگ و هنر دمیدند، اما چهره های اسم و رسم دار در فراز و نشیب این سال ها، ترجیح دادند بیش از جوان ها بر اصول شان پافشاری کنند و طبیعی است مقاومت آنها عواقبی برای سینمای ایران در پی داشت. جای خالی بزرگان عرصه کارگردانی در سال های اخیر و افتخارآفرینی های شان در جشنواره های داخلی، تنها بخشی از این محرومیت هاست. در این نوشتار، محوریت غیبت سینماگران جشنواره فیلم فجر است، تاکید بر این حضور داخلی، شاید متر و معیار چندان موجهی برای فعالیت هنری یک هنرمند نباشد اما بهانه خوبی است برای مرور چگونگی