یک سو جلسه است و جلسه و جلسه، یک سو نگرانی است و نگرانی و نگرانی. یک طرف بحث و رایزنی و استناد به فلان قانون و بهمان تبصره است، یک طرف دو دو تا چهارتای خرج و مخارج زندگی. یک سو ده ماه است که از پلاسکو حرف می زند، یک سو ده ماه است که چشم به ویرانه های پلاسکو دارد؛ آن سو مسئولان ایستاده اند و این سو مردم، کسبه سابق برج فروریخته پلاسکو.

ماجرای پلاسکو هنوز زنده است، حتی حالا که بعد از گذشت ده ماه، آوارهای این نماد نوستالژیک، از خیابان جمهوری تهران جمع شده، حالا که چاله ای عظیم روی این تکه از تن شهر پیدا شده و حالا که فقط می شود از لای چند درز و سوراخ، عاقبت این غول تجاری را از پشت حصاری بلند تماشا کرد.