خوشبختانه ما کمر همت بستیم و تکرار کردیم و الان هم شورای شهر، هم مجلس و هم دولت از نظر ظاهری کاملا تغییر کرده اند و از نظر باطنی چیزی عوض نشده. مثلا ما به یک لیست امید در مجلس رای دادیم که برخی شان به شوخی شبیه است. درواقع ما فکر کردیم امید ما به این نماینده های لیست امید بود، بعد متوجه شدیم امید اینها به ما بوده که رای بدهیم و اینها بروند مجلس و.... ببینید چطوری شده که الان هر چندوقت یک بار اعلام می کنند لیست امید مجلس را دوباره اعلام می کنیم، اما انگار یکهو یکی از ته لیست امیدش درمی رود و می رود قاطی اصولی ها. به همین دلیل هنوز لیستی اعلام نشده. احتمالا آخرش می فهمیم تنها نماینده ای که در لیست امید مانده، علی مطهری است که او هم اصلاح طلب نیست و اصولگراست. شورای شهر هم همین است. محسن هاشمی یک طوری با خبرنگارها صحبت می کند انگار هنوز نتایج شورای شهر اعلام نشده و او منتظر است رئیس شورای شهر بشود تا تکلیف شهر و شهرخورها و بودجه خوارها را روشن کند. به همین مناسب بودجه شهر تهران دارد جای دیگری خرج می شود. دولت هم که آن طور. یک کسانی وزیر شدند که اگر میرسلیم و رئیسی و قالیباف رئیس جمهور می شدند، آنها مدیر کانال تلگرام اداره پست سلفچگان هم نمی شدند.

الان شده شبیه این خریدهای اینترنتی. عکسی که بهت نشان می دهند با جنسی که می آورند دم در تحویل می دهند تومنی هفت صنار فرق دارد. دقیقا مثل همین رای دادن های ما. شما به یک چیز دیگر رای می دهی، طرف یک چیز دیگر از کار درمی آید.