بد دور و زمونه ای شده. دیگه کم کم با همت مردم و مسئولان به سمتی پیش می ریم که گذشتگان وعده داده بودند. جایی که نه از تاک نشانی بمونه و نه از تاکنشان. جایی که هرکی هر کاری دلش می خواد می کنه، بعدم اسمش رو میذاره خدمت. داشتم به این چیزها فکر می کردم که از دور دیدم یه نفر با عصبانیت داره بهم نزدیک میشه. عینکم رو زدم. شناختمش. اما راه فراری نبود. به شکل مایع دراومدم تا از درز سنگفرش پیاده رو برم توی جدول آب. اما متاسفانه شهرداری تمام درز و دورزای پیاده رو رو با سیمان پر کرده بود. بهم نزدیک شد. سرم رو پایین انداختم شاید از کنارم رد شه. اما بی فایده بود. هرچی بیشتر تلاش می کردم، بیشتر فرو می رفتم.