- تل خاک روی قفسه سینه اش سنگینی می کرد، همه چیز سیاه بود و تاریک، بدنش مانده بود گرفتار بین آوار خانه. از تمام جانش فقط چشمانش اجازه باز و بسته شدن داشت. ناگهان یادش افتاد کودکش قبل از خراب شدن خانه روی سرشان، حوالی نگاهش در حال بازی کردن بود. نمی تواست جست و جویش کند تنها صدایش کرد اما صدایی نشنید، دوباره صدا کرد اما هیچ صدایی نبود جز صدای مرگی که به تماشا ایستاده بود.گوش های مادرانه اش را تیز کرد چشمانش را بست همه جانش در این سیاهی و فشار شده بود گوش.صدای نفس های بریده و ضعیفی در حوالی اش به گوش می رسید... اشک ها امانش را بریدند. هوا لابه لای آوارها حبس شده بود و یک روزنه باریک در آن سیاهی