«صنم» را در همین جاده از دست داده. وقتی نیمه شب، داغی تب صورتش، دست مادرش را سوزانده، همان شبی که از سوز سرمای کوهستان، دستپاچه، بچه را پیچیده لالوی یک پتوی وصله شده و بعد هم با موتور مرتضی، خودشان را رسانده اند به اول جاده، همان وقتی که بعد از 3 ساعت رسیده اند به یک مامای محلی در «چاه ابراهیم» و بعد هم ناامید، مسیرشان را پی یک دکتر قابل به سمت «زه کلوت» کج کرده اند، اما وقتی به درمانگاه رسیده، هرچه لای پتو را باز و بسته کرده اند، خبری از بچه نبوده است! خودش می گوید، «هی پیچیدم، هی پیچیدم، نه یکبار، نه دوبار که چندین بار، بعد هم سر پتو را روی هم چفت کردم تا بچه سرما نخورد، یک دستم روی بدنش بود