زیاد به شباهت آدم ها و درخت ها فکر کرده ام. اینکه شاید بتوانی همه جای زمین را بگردی اما هر چه باشد، مثل یک درخت در جایی ریشه داری و نمی توانی ریشه هایت را، خاکت را فراموش کنی. نمی توانی پرنده مهاجر باشی، حافظه ات از یاد وطن پاک شود و به امید بهار از این سو به آن سو بروی و مدام در سفر باشی. البته شاید بعضی ها بتوانند، اما هر کسی نمی تواند از پس این کار برآید و بشود پرنده مهاجر.

حالا این اصل مهم درخت بودن را فقط من نمی گویم که تجربه مهاجرت را نداشته ام. سید الیاس علوی، شاعر شناخته شده افغانستان که سال ها در ایران زندگی کرده و اکنون هم در کشور استرالیا روزگار به سر می برد، دلش برای درختش تنگ می شود: درختی که زمان تولدش در روستایی که زادگاهش است کاشته شده و هر جای دنیا هم که باشد، در بهترین شرایط هم که باشد، از حافظه اش پاک نمی شود.