صبح روز سه شنبه و با نگاهی به روزنامه های روی کیوسک، دو نکته مهم نظرم را جلب کرد. نکته اول درباره بی توجهی روزنامه نگاران به حجم اخبار منتشرشده در فضای مجازی و درباره این اتفاق بود. در دومین روز از فاجعه کرمانشاه، فضای مجازی به اندازه کافی لبریز تصویر و توضیح از گریه و واگویه های درد و رنج آسیب دیدگان بود. به همین دلیل دیگر جایی برای نفرین و ناله و تیترهای هیجانی و توصیفی وجود نداشت. اما روزنامه ها اکثر سراغ این تیترها رفتند و به جای آنکه مطالبه گر باشند، مسیر نفرین و ناله به مصیبت را ادامه دادند. بهتر بود روز سه شنبه تیترها به جای توصیف هیجانات و همدلی هایی که دردی هم دوا نمی کند، اطلاع رسان باشد. مثلا «غرب در سوگ و سوز 3/7». «باختر می نالد: زنده ها را دریابید» و... می توانست نمونه بهتری برای صفحه یک روزنامه ها و 48 ساعت بعد از حادثه باشد.