مهم این است که کوروش را نمی شود از ایران حذف کرد. مهم این نیست که کوروش چه رزومه ای دارد. پیامبر بوده یا نبوده. یا اینکه وصیتنامه هایی که از او به جا مانده مال او هست یا نیست. اصل اینکه ملتی سابقه ای چند هزار ساله دارد نقطه بزرگ قوت تاریخی آنها است. از سوی دیگر دین و مذهبی را هم که سده هاست در ایران حاکم است و در رگ وخون آنها جاری است، حذف شدنی نیست. دین و ملیت در ایران دو عنصری هستند که هویت ایرانی را شکل می دهد. متاسفانه در طول تاریخ ایران همواره نیروهای تندرویی بوده اند که تلاش های ناموفقی برای کم رنگ کردن یکی از این دوعنصر داشته اند. هر موجی در تاریخ ایران که علیه مذهب یا ملیت ایرانی شکل گرفته نتیجه اش رشد بی دلیل یک بال از این دوشاخه هویتی بوده است و تا به وجود آمدن تعادل مطلوب کلی خسارت فرهنگی دچار ایران شده است. ما هم ایرانی هستیم و هم دارای اکثریت مسلمان. اتفاقات تاریخی نشان داده که در مورد هر دو، هم تعصب داریم و هم حاضر نیستیم از یکی به سود دیگری دست برداریم. به همین دلیل یکی از ضدایرانی ترین کارها در این کشور دین ستیزی یا ایرانی ستیزی است. مخالفت کردن با روز کوروش توسط حکومت دینی همان چیزی است که دین ستیزان می خواهند. اگر مثلا جریان سیاسی ای مثل سلطنت طلبان بخواهند بهره خودشان را ببرند، باید مقامات امنیتی اعلام کنند که با آن جریان سیاسی در حال مبارزه هستندو تصور اینکه حاکمیت دینی با کوروش و تاریخ ایران مخالف است به جامعه القا نکنند. که اگر چنین القا شود قطعا به امنیت ملی آسیب می زنند. همچنان که وقت و بی وقت کسانی از متعصبین ملی اعلام می کنند که باید با عرب به معنای اسلامی و نه جغرافیایی آن مبارزه کرد و به مقدسات دینی و مذهبی توهین می کنند و لنگه دیگر آسیب زدن به امنیت ملی ایران می شوند. این دو بال ملیت و اسلامیت در کنار یکدیگر معنای هویت ایرانی شده اند. دمیدن به گپ بین این دو خطرناک است و این توازن تضمین بقای ایران است.