وضعیت اقتصادی بد است. وضعیت اجتماعی هم به تبعیت اوضاع و احوال اقتصادی بد. فشارهای سیاسی و مشکلات فردی هم که مثل همیشه سرجای خود هستند. در چنین شرایطی که کاری از دست کسی برنمیاد، دست روی دست گذاشتن بدترین راه حل است. در این زمانه هیچ کس در تحمل فشارهای مختلف تنها نیست و همه می دانیم که چطور هرکس، سهم خود را از کوله بار مشکلات دارد. غر زدن و ناامید کردن اما از آن دسته از عادت هایی است که در چنین شرایطی می شود آن را ترک کرد. می شود در چنین روزگاری کمی ساکت ماند و اگر حرفی برای دلگرمی و امیدواری برای دیگران نداریم، حداقل با سکوت بخشی از بار مشکلات روانی جامعه را کم کنیم و اجازه دهیم، معجون زمان و امید، نوشدارو باشد.