نقش هایی که امیر آقایی تا امروز خلق کرده، عمدتا آدم های درونگرای به ظاهر سرد و بی روحی هستند که بزرگ ترین اندوه ها اگر بغضشان را بترکاند، جز یک قطره اشک بر چهره سرد و یخی آنها هیچ دیده نمی شود یا در نهایت با یک فریاد دردآلود تمام احساسشان را بروز می دهند؛ کسانی که اگر بخندند، شادمانی به جای ردیف دندان ها در برق چشم هایشان انعکاس پیدا می کند و احساسات دیگرشان با گره یا گشودگی ابروها نمایان می شود و البته با چشم هایی که به وقت شادمانی و اندوه، خشم و عشق، ترس و قدرت به چیزی در پیله درون اشاره دارند. تعداد چنین آدم هایی بخصوص در آثار نمایشی زیاد نیست و جالب این که آنها در قاب تلویزیون، بیشتر از هر بازیگری در کالبد امیر آقایی بروز یافته و به نمایش درآمده اند!