این روزها یک بار دیگر نام قصرشیرین، سرپل ذهاب، اسلام آباد غرب، ثلاث، جوانرود و کرمانشاه برسر زبان ها افتاده و پرآوازه شده؛ مثل دیروز؛ روزگار هشت ساله جنگ و خون و ویرانی؛ پردرد، پرزخم، پرداغ. آن روز دژخیم آمد و امروز زمین غرید، هر دو با یک سرانجام؛ آوار، ویرانی، اجساد بر زمین مانده و پیکرهای خسته و خونین. آن روز اگر (با کین دشمن) قطعه قطعه شد، پاره پاره، بی دست و پا و سر، تنها نبود؛ پشتش ایران بود. امروز وای اگر با تکان زمین، دوباره دلش شکسته شود، پشتش خمیده و چهره اش خونین و مالین. وای اگر شب ها از سوز سرما بلرزد و روزهنگام از تشنگی و گرسنگی درهم پیچد و ناله بی سرپناهی و بی کسی سر دهد...