دوران نوجوانی، دوران خاص و منحصر به فردی است و والدین بسیار اعتراض می کنند که نوجوان آنها حرف گوش نمی کند؛ با آنها جایی نمی رود؛ شب ها دیر می خوابد؛ دوست دارد بیشتر با دوستانش وقت بگذراند؛ مدام آهنگ گوش می دهد؛ پرخاش می کند و عصبی است؛ جواب بزرگ تر را می دهد... از این قبیل اعتراضات، از والدینی که نوجوان دارند، زیاد شنیده می شود.

البته بروز بسیاری از این علائم طبیعی به نظر می رسد. آنچه والدین را نگران می کند، کنترل نداشتن بر اوضاع است؛ احساس شکست می کنند و خودشان را سرزنش می کنند که چرا در سبک تربیتی خود ناموفق مانده اند. در مراحل اولیه نوجوانی تا حدی می توان سرکشی نوجوان را کنترل کرد، اما از 16 یا 17 سالگی از کنترل والدین خارج می شود و خانواده دچار تنش و ناآرامی می شود.